Nieuwe ronde, nieuwe kansen...
dachten we zondagavond, gebogen over de kaart met duinroutes in onze omgeving. Heerlijk weer, slechts een paar graden boven nul en geen regen.
Maandagmorgen... even de parkeerplek voor de nieuwe route zoeken en hopen dat we er met de bus op kunnen komen. Veel entrees bij parkeerplekken bij het duin zijn hier met een slagboom op hoogte (2 meter) om de overnachtende campereigenaren te weren.
Gelukkig we kunnen er op. Gauw alles uit de bus en gaan! We moeten de oranje pijltjes volgen.
Na amper een kilometer zaten we al vast bij de volgende parkeer-plaats... zeker het verkeerde oranje pijltje gevolgd... Team gedraaid en weer op weg naar andere oranje pijltjes.
Helemaal leuk de route, maar we werden een beetje gek van het afstappen en draaien met het team, want er kwamen onderweg ook nog rode kleine pijltjes bij en om die in vliegende vaart te onderscheiden van de oranje pijltjes was soms wel moeilijk. Ook van de oranje pijltjes werden we gestoord...
Wildroosters
Onze grootste obstakels in de route waren wel de wildroosters, die we over moesten met het team. Om de pootjes niet in de roosters te laten verdwijnen, koppelden we het hele team af, dat ging dan met ons samen door de klapdeur aan de zijkant van het rooster, vervolgens hield ik de roedel staande (zo goed en zo kwaad als het ging), reed Mariella snel de kar over het rooster en koppelden we het team weer aan. We hoopten gelijk dat we ze bij het volgende wildrooster ergens konden zekeren.
De tweede keer ging ook goed, maar we vonden na de klapdeur weer geen plek om ze vast te maken. Dus weer achterover hangen en vasthouden... en Ja!! dat lukte dus niet, op een gegeven moment gingen ze lopen.
Ik hield het niet meer en dacht één ding: "nooit je team loslaten!!" Ik liet me enigszins "beheerst" op de grond vallen in de hoop, dat ze zouden opschrikken en misschien even zouden stoppen. Na een aantal meters had dat het beoogde effect: mijn val op de grond en het logge, slepende lijf achter zich over de bosgrond vonden ze toch wel vreemd.
Mariella kwam gauw toegesneld, team aangekoppeld en weer gaan. Pfff weer gered!!
Ramp
Nee het was niet helemaal het beoogde succes en plezier. Er waren teveel oranje en rode pijltjes, die je overigens rustig kunt bekijken als je wandelt, maar niet als je rondvliegt met een span honden.
De wildroosters waren een ramp. Wat als het team, dat met al die lijnen aan elkaar zit, uit je handen schiet en gaat rennen en dan al die Hooglanders in de buurt... niet aan denken.
Al met al... weer een leuke belevenis (achteraf), maar de Oranje pijltjes 12 kilometer route wordt het niet. No Way!
dachten we zondagavond, gebogen over de kaart met duinroutes in onze omgeving. Heerlijk weer, slechts een paar graden boven nul en geen regen.
Maandagmorgen... even de parkeerplek voor de nieuwe route zoeken en hopen dat we er met de bus op kunnen komen. Veel entrees bij parkeerplekken bij het duin zijn hier met een slagboom op hoogte (2 meter) om de overnachtende campereigenaren te weren.
Na amper een kilometer zaten we al vast bij de volgende parkeer-plaats... zeker het verkeerde oranje pijltje gevolgd... Team gedraaid en weer op weg naar andere oranje pijltjes.
Onze lieve wheeldogs
Helemaal leuk de route, maar we werden een beetje gek van het afstappen en draaien met het team, want er kwamen onderweg ook nog rode kleine pijltjes bij en om die in vliegende vaart te onderscheiden van de oranje pijltjes was soms wel moeilijk. Ook van de oranje pijltjes werden we gestoord...
Wildroosters
Onze grootste obstakels in de route waren wel de wildroosters, die we over moesten met het team. Om de pootjes niet in de roosters te laten verdwijnen, koppelden we het hele team af, dat ging dan met ons samen door de klapdeur aan de zijkant van het rooster, vervolgens hield ik de roedel staande (zo goed en zo kwaad als het ging), reed Mariella snel de kar over het rooster en koppelden we het team weer aan. We hoopten gelijk dat we ze bij het volgende wildrooster ergens konden zekeren.
De tweede keer ging ook goed, maar we vonden na de klapdeur weer geen plek om ze vast te maken. Dus weer achterover hangen en vasthouden... en Ja!! dat lukte dus niet, op een gegeven moment gingen ze lopen.
Ik hield het niet meer en dacht één ding: "nooit je team loslaten!!" Ik liet me enigszins "beheerst" op de grond vallen in de hoop, dat ze zouden opschrikken en misschien even zouden stoppen. Na een aantal meters had dat het beoogde effect: mijn val op de grond en het logge, slepende lijf achter zich over de bosgrond vonden ze toch wel vreemd.
Hooglanders...? Waar?
Ramp
Nee het was niet helemaal het beoogde succes en plezier. Er waren teveel oranje en rode pijltjes, die je overigens rustig kunt bekijken als je wandelt, maar niet als je rondvliegt met een span honden.
De wildroosters waren een ramp. Wat als het team, dat met al die lijnen aan elkaar zit, uit je handen schiet en gaat rennen en dan al die Hooglanders in de buurt... niet aan denken.
Al met al... weer een leuke belevenis (achteraf), maar de Oranje pijltjes 12 kilometer route wordt het niet. No Way!
