A Star is born!
Gisteren hebben we in gezamenlijk overleg met Nies en Hyls onze pupkeuze gemaakt. Nou ja... hoe gaat zo'n keuze eigenlijk? Wie kiest wie uit? Het was zo dat wij al een flink aantal weken wisten, wie onze kleine superheld uit het nest van Lyra was, maar aangezien er nog een aantal mensen voor ons waren om een reutje te kiezen, was de hoop onze favoriet te kunnen bemachtigen enigszins ingetogen, maar toch waren we ook vol vertrouwen dat wij het reutje zouden krijgen dat bij ons zou passen.
Gisteren toen we de gang bij Nies en Hyls binnen stapten kwam onze kleine favoriet ons als eerste tegemoet, deed zijn pootje omhoog, keek ons aan met zijn kraaloogjes en leek te zeggen: "Nou, zijn jullie daar eindelijk!! Ik ben het hoor!!" En ja, dat is zo; hij is het helemaal voor ons!!

Scotty
Zijn naam wordt Scotty, vernoemd naar de Siberian Husky, Scotty, die samen met zijn teammaatje Togo, het sledehondenteam van Leonard Seppala aanvoerde tijdens de langste en gevaarlijkste afstand van de serumrace naar Nome, Alaska in 1925. Gezien deze, nu nog kleine Scotty, zijn goede Alaskaanse / Zweedse afstamming (o.a. deels Anadyr/deels Vargevass) hebben we alle vertrouwen in zijn werkcapaciteiten!

Je bent meer dan Welkom Lieve Scotty, onze Zevende Ster in ons team.

Wintertijd...
De klok is weer een uur terug... de wintertijd is aangebroken en wij denken dan: laat de winter nu maar komen. Het trainen kan vooralsnog mondjesmaat. De temperaturen zijn voor onze honden eigenlijk nog te hoog en meerdere kilometers kunnen er nog niet gemaakt worden. Wel erg jammer, want we zijn er allemaal aan toe.

Afgelopen weekend waren we weer met de kar door de duinen; de honden deden enorm hun best, maar het is toch teleurstellend als alles door de te hoge temperatuur niet echt goed uit de verf kan komen. Toen wij deze afgelopen winter in Alaska waren en we met Dario (een voormalig Iditarod musher) spraken, bleek al heel gauw dat hij —5 met een zonnetje erbij, al een te hoge temperatuur voor zijn honden vond om erg actief te rennen. We denken nog vaak aan zijn woorden en zeggen dan tegen elkaar hoe gelukkig wij en de honden zouden zijn als we deze temperatuur (—5) eens voor een aantal weken in Nederland zouden hebben.
De komende week blijft het betrekkelijk zacht. Van —5 moeten we nog even dromen!

De tijd vliegt...
Meer en meer nadert de tijd dat we onze keuze voor een reu gaan maken uit het S-nest van de Komaksiut Kennel.
De pups zien er mooi uit en groeien goed. Het is wonderlijk mooi dat het allemaal zo goed gaat met moeder Lyra en haar negen pups. Voor Lyra is het echt wel erg zwaar, haar lijfje heeft heel wat te verduren met al de sabbel-activiteiten van haar 9 kleintjes. Tijd om wat meer af te spenen, immers de pups kunnen nu ook lekker zelf eten. Uiteraard is niets lekkerder dan de melkbar van mammie!

Kijk voor meer foto's en het laatste nieuws over het S-nest op: www.komaksiutspuppyblog.blogspot.com

Een kistje met veel geluk...
Gisteren waren we dan eindelijk bij Nies en Hyls om de pups te bewonderen. Ons bezoek was door ziekte helaas een weekje uitgesteld, maar de prijs die we daarvoor kregen was groot! Wat een leuke puppy's!!!
Het is een gek idee, dat daar ergens tussen die kluwen van zwart/witte en grijs/witte pups ook ons pupje ligt. Alleen weten wij nog niet welke dat is.

De pups van Lyra en Marlin zijn nu drie weken oud en ze zien er mooi en goed gevoed uit, ondanks dat ze met z'n negenen zijn.
Voor moeder Lyra is het een hele klus en zal de klus ook alleen maar groter worden. Ook voor Nies en Hyls trouwens, want als het spul straks eenmaal zelf gaat eten, goed gaat lopen en de werpkist uit wil, dan... berg je maar!
Maar het was nu nog vrij rustig. Er werd regelmatig gedronken en geslapen en de pups zagen er erg tevreden uit. We mochten de pups van Lyra stuk voor stuk even knuffelen en op de foto zetten. Ze keek ons soms wel heel strak aan, maar toch scheen ze wel vertrouwen in ons te hebben, alhoewel ze ons maar een keertje had gezien.
De pups voelden lekker stevig aan en waren best wel ontspannen in de handen van "de vreemde mensen" Dat is toch wel bijzonder: stel je voor... dan ben je zo klein en dan word je ineens zo met de handlift omhoog gehesen uit je vertrouwde omgeving en dan presteer je het nog om ontspannen te blijven! Klasse!

Over twee weekjes gaan we weer kijken naar ze. Ze zullen er dan wel weer heel anders uitzien...