Twee x twee aan zee
Vandaag ook de andere honden meegenomen naar de zee. Helaas kan Bear niet mee, want hij kan echt niet los. Alle honden reageren op een lekkere traktatie van ons, maar Bear is er totaal ongevoelig voor. Heel jammer voor hem en we zullen moeten wachten tot hij een oude baas is geworden en niet meer zo hard (weg)rent.

Dus met een koffer vol lekkers naar het strand! Balto ging als eerste met ons mee samen met zijn mama, Eskimo. In 9,5 jaar was Balto nog nooit los geweest, dus het was voor ons wel even afwachten hoe hij zou reageren.
Eenmaal los ging hij heel hard rennen en hij ging heel ver weg!
Dat was zo spannend!

Gelukkig kwam ook hij met enige regelmaat terug, alhoewel er wel van die momenten waren dat we dachten:
"O, o, als het maar goed gaat!"

Maar het ging helemaal goed, met veel geduld, vertrouwen en inzet van ons. Hij mag een andere keer gewoon weer mee.
Yuma en Wolf samen waren geen probleem. Ze genoten en kwamen gelukkig ook steeds weer terug voor wat lekkers.

Heerlijk genieten dus allemaal en na afloop hadden we echt zoiets van "Yes!! helemaal goed". Een dikke High Five met elkaar en gauw op naar de koffie!

Drie aan zee
Vandaag rond het middaguur tijd voor een experiment aan zee, in het kader van: "Ga de uitdaging eens aan!"
We zijn met drie van ons hondenteam naar zee gegaan om ze eens lekker los te laten rennen. We wisten grotendeels wel waar we aan begonnen, maar toch, een husky kun je nooit helemaal vertrouwen en zeker niet als ze met z'n drietjes op pad zijn. Er zit altijd een onbetrouwbaar element in.
Van deze drie wisten we eigenlijk bijna zeker, dat het goed zou gaan. Scott en Vos blijven tot nu toe steeds bij ons en als derde hadden we Buddha bij ons en ja, die loopt eigenlijk nooit weg.
Met veel lekkers in de klicker op naar het strand en de honden losgelaten... Het was he-le-maal perfect! Ze hebben zo ongelofelijk genoten en ook wij genoten natuurlijk mee. Wat een heerlijk gezicht drie van die dollende honden, die rennen over het strand en door het water, zichtbaar genieten, over elkaar heen buitelen, contact hebben met andere honden, even alles zo anders dan strak vastgezet aan de lijnen voor de kar en gaan!

We zijn trots op jullie Buddha, Vos en Scott!

Foto: mijn gezicht staat helaas nog een tikkeltje op zorgelijk, de honden waren gelukkig gewoon blij!

Meer lui zweet en een jonge Hooglander
Vanmorgen met goed weer vertrokken voor nog een keer de hoogste duintop. Scott weer voorop gezet met Wolf. Voor Scott lijkt de uitspraak: "if you're not the lead dog the scenery never changes" wel goed van toepassing te zijn, want zijn motivatie om achteraan te trekken, lijkt dit seizoen soms ver te zoeken. Dat betekent dat Buddha veel zwaar werk verricht, wat zij overigens goed kan, maar op de lange duur vinden we dat zielig en niet verantwoord. Dus probeerden we weer eens te switchen en te kijken of een andere positie beter werkt.

◀ Scott en Wolf lijken een goede match. We hadden het al eens eerder geprobeerd, maar toen was Scott nog teveel met zijn omgeving bezig... de bloemetjes, de blaadjes en de bijtjes waren zo interessant!!! Inmiddels kan hij de leaddogpositie met de verantwoordelijkheden, die deze positie met zich meebrengt, veel beter aan en lijkt hij voorop lopen uitdagender te vinden en werkt hij beter.

De dames (wij dus) hebben er, al hollend, weer wat lui zweet uit geperst tot op de hoge Nok (gaat steeds beter!) en dan roetsj naar beneden, weer naar boven en weer naar beneden.
Eenmaal op het schelpenpad gingen we wel verdacht snel... Aan het einde van zo'n rit betekent dit heel vaak, dat er wat te zien is. Schapen of hooglanders (of allebei) en ja hoor... vlak langs het hek stond de hele familie Hooglander met dichtbij moeders Hooglander met haar kleine kalfje. Zo lieff!!

Helaas gaan we niet naar de Peel en Maas Challenge dit weekend. Wij vinden een temperatuur van 12/13 graden op de zaterdag te warm voor ons team, dat tijdens wedstrijden "alles" geeft. Nu maar hopen dat het begin maart met de DASSC wedstrijden kouder is!

 

Iditarod 2014
De hele wereld lijkt qua weer wel van slag. Deze foto's komen van The iditarod Headquarters in Alaska. Zal de Iditarod restart in Fairbanks plaatsvinden?

Race Planning Update
The Ceremonial Start of Iditarod XLII will be held in Anchorage on Saturday, March 1, beginning at 10:00 am as planned. At this time we are planning to stage the Restart in Willow on Sunday, March 2 beginning at 2:00 pm, also as planned.
We do have trail concerns, particularly from the top of Rainy Pass to Nikolai. If conditions are not deemed acceptable by February 17, we will stage the Restart in Fairbanks on Monday, March 3, time yet to be determined.

Duinen
Gisteren hadden we weer een mooie tocht door de duinen. Het was een prima workout voor de honden, maar vooral ook voor ons.
"Kom op dames, hup! het luie zweet eruit!" en voor de honden kweekten we nog wat extra stevige spieren!
Het was behoorlijk veel klimmen naar het hoogste duin van Nederland en dan die weelde van het dalen... Pff... heerlijk!

Heuveltraining

We hadden het team qua opstelling wat omgegooid, in het kader van: de honden moeten in elke positie goed kunnen lopen.
Dat lukte gisteren dan ook helemaal goed — het verloopt wel eens wat minder vloeiend, zo'n andere opstelling. Het was bijzonder fijn te zien, dat Balto met zijn 9 jaar nog zo goed loopt! Hij stond achteraan met zijn zus Yuma, die in prima renconditie is, maar die minder goed trekt (gelukkig wel goed op cruciale momenten). Een paar jaar geleden was Yuma behoorlijk ziek en de toekomst zag er voor haar niet goed uit. Na een operatie en een lang herstel loopt zij toch weer mee. Heerlijk!
Good doggies, dank jullie wel, het was weer heerlijk met jullie!

Overigens: de wildroosters hebben we maar even links laten liggen. We kregen, heel lief, leuke tips om de honden veilig aan de andere kant van het rooster te krijgen, "neem een loper mee, gebruik een yogamat, neem een goed touw mee zet ze vast met een mastworp"!
Dank allemaal voor jullie creativiteit in het meedenken. We gaan eens kijken wat goed zou kunnen werken in de strijd tegen de wildroosters!

Yuma en Balto   

Moeder en dochter na een ochtendtraining
Ook wij zagen er ongeveer zo uit! Het was weer volop drek, maar wat hadden ze er weer zin in! We genoten weer van snelheid en slippartijtjes!

Trots op ons team!

Nieuwe ronde, nieuwe kansen...
dachten we zondagavond, gebogen over de kaart met duinroutes in onze omgeving. Heerlijk weer, slechts een paar graden boven nul en geen regen.
Maandagmorgen... even de parkeerplek voor de nieuwe route zoeken en hopen dat we er met de bus op kunnen komen. Veel entrees bij parkeerplekken bij het duin zijn hier met een slagboom op hoogte (2 meter) om de overnachtende campereigenaren te weren.

Gelukkig we kunnen er op. Gauw alles uit de bus en gaan! We moeten de oranje pijltjes volgen.
Na amper een kilometer zaten we al vast bij de volgende parkeer-plaats... zeker het verkeerde oranje pijltje gevolgd... Team gedraaid en weer op weg naar andere oranje pijltjes.

Onze lieve wheeldogs

Helemaal leuk de route, maar we werden een beetje gek van het afstappen en draaien met het team, want er kwamen onderweg ook nog rode kleine pijltjes bij en om die in vliegende vaart te onderscheiden van de oranje pijltjes was soms wel moeilijk. Ook van de oranje pijltjes werden we gestoord...

Wildroosters
Onze grootste obstakels in de route waren wel de wildroosters, die we over moesten met het team. Om de pootjes niet in de roosters te laten verdwijnen, koppelden we het hele team af, dat ging dan met ons samen door de klapdeur aan de zijkant van het rooster, vervolgens hield ik de roedel staande (zo goed en zo kwaad als het ging), reed Mariella snel de kar over het rooster en koppelden we het team weer aan. We hoopten gelijk dat we ze bij het volgende wildrooster ergens konden zekeren.
De tweede keer ging ook goed, maar we vonden na de klapdeur weer geen plek om ze vast te maken. Dus weer achterover hangen en vasthouden... en Ja!! dat lukte dus niet, op een gegeven moment gingen ze lopen.
Ik hield het niet meer en dacht één ding: "nooit je team loslaten!!" Ik liet me enigszins "beheerst" op de grond vallen in de hoop, dat ze zouden opschrikken en misschien even zouden stoppen. Na een aantal meters had dat het beoogde effect: mijn val op de grond en het logge, slepende lijf achter zich over de bosgrond vonden ze toch wel vreemd.

Mariella kwam gauw toegesneld, team aangekoppeld en weer gaan. Pfff weer gered!!

Hooglanders...? Waar?

Ramp
Nee het was niet helemaal het beoogde succes en plezier. Er waren teveel oranje en rode pijltjes, die je overigens rustig kunt bekijken als je wandelt, maar niet als je rondvliegt met een span honden.
De wildroosters waren een ramp. Wat als het team, dat met al die lijnen aan elkaar zit, uit je handen schiet en gaat rennen en dan al die Hooglanders in de buurt... niet aan denken.

Al met al... weer een leuke belevenis (achteraf), maar de Oranje pijltjes 12 kilometer route wordt het niet. No Way!

Broertjes aan zee
Afgelopen week waren we voor een strandwandeling met Scott en Vos aan de zee.
Wat gingen ze hard; wat een lol die twee. Helemaal uit hun dak... rennen, rennen, rennen. Scott had steeds zijn jongere broertje in zijn zog. Schattig hoor, hoe ook een klein hondenbroertje kijkt wat zijn grote broer allemaal doet.

In ieder geval was het voor ons net zoveel genieten als voor de twee broers!